Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Κάπου εκεί...

Κάπου εκεί στην Αθήνα ένα όπλο οπλίζει και ένα δάχτυλο πυροδοτεί και σκοτώνει δύο παιδιά. Νέοι με ελλειπή εκπαίδευση και ελλειπή εξοπλισμό Εγώ δε θέλω να σταθώ εκεί αλλά να φανταστώ και να σκεφτώ πόσο εύκολο είναι να βρεις ένα όπλο. Το δάχτυλο που θα πυροδοτήσει ελέγχεται από το μυαλό και έχουμε αρκετούς που αν είχαν ένα όπλο θα το έκαναν. Μία φίλη μου είπε μια ιστορία για μία περιοχή στη Θεσσαλονίκη που μπορεί όποιος θέλει να πάρει ένα όπλο και ένα τόνο ναρκωτικά με τα κατάλληλα χρήματα.

Η ουσία λοιπόν για μένα δεν είναι κατά πόσο έχουν ή δεν έχουν τα κατάλληλα μέσα οι αστυνομικοί να κάνουν σωστά τη δουλεία τους. Η ουσία έγκειται στο ότι να βρεις σήμερον ημέρα ένα όπλο και να αρχίζεις να σκοτώνεις είναι εύκολο. Δραματικά εύκολο. Στη Κρήτη (δε το κρύβει κανείς) έχουν όλοι από 2 όπλα τουλάχιστον και μπορούν να βρουν και παραπάνω

Έτσι λοιπόν δυο οικογένειες θρηνούν σήμερα που θάβουν τα παιδιά τους και όχι λόγο εκπαίδευσης, ούτε λόγο ελλειπή εξοπλισμό αλλά λόγο ότι ένα όπλο πυροδότησε. Δε θέλω να πω τη όπλισε αυτό το χέρι γιατί είναι πολλά που μπορείς να πεις. Αλλά ΠΩΣ έφτασε αυτό το όπλο εκεί...

Δύο παιδιά που δε τα τους ξανά δούμε και δυστυχώς δύο παιδιά που θα ξεχαστούν από το μέσω Έλληνα γιατί μία σοφή κουβέντα λέει: "Η μνήμη του Έλληνα διαρκεί όσο το δελτίο των 9".

1 σχόλιο:

  1. Σκέψου μία κοινωνία όπου τα όπλα θα τα πουλούσαν στο περίπτερο και ο φόνος δεν θα ήταν μεμπτός. Είναι ότι οι ίδιοι μας δεν είμαστε έτοιμοι για τη ζωή....

    ΑπάντησηΔιαγραφή