Καλησπέρα καλησπέρα...

Καινούργια αρχή καινούργιο blog λέει μια κινέζικη παροιμία! Το παλιό μου blog σταματάει κάπου στο στρατό και εκεί θα μείνει γιατί όπως έτσι απότομα άνοιξε έτσι και κλείνει. Θέλω οι αναγνώστες να με συγχωρέσουν για αυτή τη ξαφνική απόφαση αλλά θα τους αποζημιώσω.

Αυτό που θέλω, αυτό που μου λείπει από ότι κατάλαβα είναι να γράφω. Να γράφω για πολλά και διάφορα να γράφω για μένα, για τα όνειρα μου για όλα και για όλους. Βαριέμαι εύκολα πράγματα (όπως και όταν κάνω blog) αλλά μου λείπει να τα γράφω από να τα σκέφτομαι. Πρέπει να τα γράφω γιατί μετά τα ξεχνάω!

Μεγάλωσα και παρατηρώ στον εαυτό μου αρκετές αλλαγές όπως να έχω ξεφύγει από πολλά κόμπλεξ και δυσκολίες μυαλού (γιατί αυτό τα κάνει όλα) και πλέον σκέφτομαι πιο καθαρά. Γενικώς βλέπω τα πράγματα ποιο γήινα και δεν αφήνω να με επηρεάζουν τόσο πολύ. Δηλαδή το άγχος που είχα έμφυτο μία ζωή, αυτόν τον δαίμονα που με επηρέαζε πολύ ψυθιρίζοντας στο αυτί μου δεν τον ακούω πολύ πλέον!

Κάθε ηλικία, κάθε τόπος, κάθε πράγμα έχει τη δική του ομορφιά και πλέον αυτήν ψάχνω γιατί αλλιώς όλα αυτά θα γυρίσουν πίσω και θα σου φάνε τη ψυχή. Βλέπω ανθρώπους που τους τρώνε ήδη.

Μεγαλώνοντας αρχίζει και επικρατεί η άποψη μέσα ότι δε πρέπει να λυπάσαι κανένα. Ο καθένας είναι υπαίτιος των πράξεων του και ότι κάνει αυτό θα λάβει. Να λυπηθώ άτομα τα οποία δεν κάνουν τίποτα στη ζωή τους; δεν βρίσκω το λόγο εγώ θα απαντούσα όσο και κυνικό και να ακούγεται: Κάνε!

Η ζωή πολλές φορές είναι σκληρή και εμείς για να είμαστε καλοί και σωστοί λέμε στο φίλο μας, στη κοπέλα μας, στους γονείς μας τα πράγματα που πρέπει να ακούσουν. Περιτυλίγουμε την αλήθεια για να μη φαίνεται καθαρά για να είναι όλοι καλά μαζί με τη συνείδηση μας και έτσι περνάμε. Αυτό θα μου πει ο άλλος ότι δε μας κάνει υποκριτές γιατί βολευόμαστε όλοι. Αν η αλήθεια που ξέραμε ότι θα έρθει εμφανιστεί από μια γωνιά τότε όλοι κάνουμε τους ανήξερους και λυπόμαστε που έγινε έτσι. Η αλήθεια είναι μία και πρέπει να λέγεται όσο και αν πονάει, όσο δύσκολη και αν είναι δε θέλω να μου κρύβουν αλήθειες γιατί δεν αλλάζουν και ούτε πρόκειται, είναι αυτόνομες και θα είναι πάντα εκεί.

Ένα απλό αίτημα φιλίας...

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου