Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Τέλος...

Πριν από κανένα μήνα είπα δεν ασχολούμαι άλλο με το Ελληνικό πρωτάθλημα μετά από αυτά που είδα. Σήμερα δεν ασχολούμαι άλλο ούτε με τον Πάοκ γιατί αυτά που βλέπω προσβάλουν πρώτα εμένα και μετά όλο το κόσμο. Κάτι που προσβάλει τη νοημοσύνη μου δε αξίζει να το δίνω σημασία και μεγάλωσα αρκετά ώστε να φαντάζομαι ότι όλα μια μέρα μπορεί να αλλάξουν!

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Κάπου εκεί...

Κάπου εκεί στην Αθήνα ένα όπλο οπλίζει και ένα δάχτυλο πυροδοτεί και σκοτώνει δύο παιδιά. Νέοι με ελλειπή εκπαίδευση και ελλειπή εξοπλισμό Εγώ δε θέλω να σταθώ εκεί αλλά να φανταστώ και να σκεφτώ πόσο εύκολο είναι να βρεις ένα όπλο. Το δάχτυλο που θα πυροδοτήσει ελέγχεται από το μυαλό και έχουμε αρκετούς που αν είχαν ένα όπλο θα το έκαναν. Μία φίλη μου είπε μια ιστορία για μία περιοχή στη Θεσσαλονίκη που μπορεί όποιος θέλει να πάρει ένα όπλο και ένα τόνο ναρκωτικά με τα κατάλληλα χρήματα.

Η ουσία λοιπόν για μένα δεν είναι κατά πόσο έχουν ή δεν έχουν τα κατάλληλα μέσα οι αστυνομικοί να κάνουν σωστά τη δουλεία τους. Η ουσία έγκειται στο ότι να βρεις σήμερον ημέρα ένα όπλο και να αρχίζεις να σκοτώνεις είναι εύκολο. Δραματικά εύκολο. Στη Κρήτη (δε το κρύβει κανείς) έχουν όλοι από 2 όπλα τουλάχιστον και μπορούν να βρουν και παραπάνω

Έτσι λοιπόν δυο οικογένειες θρηνούν σήμερα που θάβουν τα παιδιά τους και όχι λόγο εκπαίδευσης, ούτε λόγο ελλειπή εξοπλισμό αλλά λόγο ότι ένα όπλο πυροδότησε. Δε θέλω να πω τη όπλισε αυτό το χέρι γιατί είναι πολλά που μπορείς να πεις. Αλλά ΠΩΣ έφτασε αυτό το όπλο εκεί...

Δύο παιδιά που δε τα τους ξανά δούμε και δυστυχώς δύο παιδιά που θα ξεχαστούν από το μέσω Έλληνα γιατί μία σοφή κουβέντα λέει: "Η μνήμη του Έλληνα διαρκεί όσο το δελτίο των 9".

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Καλησπέρα καλησπέρα...

Καινούργια αρχή καινούργιο blog λέει μια κινέζικη παροιμία! Το παλιό μου blog σταματάει κάπου στο στρατό και εκεί θα μείνει γιατί όπως έτσι απότομα άνοιξε έτσι και κλείνει. Θέλω οι αναγνώστες να με συγχωρέσουν για αυτή τη ξαφνική απόφαση αλλά θα τους αποζημιώσω.

Αυτό που θέλω, αυτό που μου λείπει από ότι κατάλαβα είναι να γράφω. Να γράφω για πολλά και διάφορα να γράφω για μένα, για τα όνειρα μου για όλα και για όλους. Βαριέμαι εύκολα πράγματα (όπως και όταν κάνω blog) αλλά μου λείπει να τα γράφω από να τα σκέφτομαι. Πρέπει να τα γράφω γιατί μετά τα ξεχνάω!

Μεγάλωσα και παρατηρώ στον εαυτό μου αρκετές αλλαγές όπως να έχω ξεφύγει από πολλά κόμπλεξ και δυσκολίες μυαλού (γιατί αυτό τα κάνει όλα) και πλέον σκέφτομαι πιο καθαρά. Γενικώς βλέπω τα πράγματα ποιο γήινα και δεν αφήνω να με επηρεάζουν τόσο πολύ. Δηλαδή το άγχος που είχα έμφυτο μία ζωή, αυτόν τον δαίμονα που με επηρέαζε πολύ ψυθιρίζοντας στο αυτί μου δεν τον ακούω πολύ πλέον!

Κάθε ηλικία, κάθε τόπος, κάθε πράγμα έχει τη δική του ομορφιά και πλέον αυτήν ψάχνω γιατί αλλιώς όλα αυτά θα γυρίσουν πίσω και θα σου φάνε τη ψυχή. Βλέπω ανθρώπους που τους τρώνε ήδη.

Μεγαλώνοντας αρχίζει και επικρατεί η άποψη μέσα ότι δε πρέπει να λυπάσαι κανένα. Ο καθένας είναι υπαίτιος των πράξεων του και ότι κάνει αυτό θα λάβει. Να λυπηθώ άτομα τα οποία δεν κάνουν τίποτα στη ζωή τους; δεν βρίσκω το λόγο εγώ θα απαντούσα όσο και κυνικό και να ακούγεται: Κάνε!

Η ζωή πολλές φορές είναι σκληρή και εμείς για να είμαστε καλοί και σωστοί λέμε στο φίλο μας, στη κοπέλα μας, στους γονείς μας τα πράγματα που πρέπει να ακούσουν. Περιτυλίγουμε την αλήθεια για να μη φαίνεται καθαρά για να είναι όλοι καλά μαζί με τη συνείδηση μας και έτσι περνάμε. Αυτό θα μου πει ο άλλος ότι δε μας κάνει υποκριτές γιατί βολευόμαστε όλοι. Αν η αλήθεια που ξέραμε ότι θα έρθει εμφανιστεί από μια γωνιά τότε όλοι κάνουμε τους ανήξερους και λυπόμαστε που έγινε έτσι. Η αλήθεια είναι μία και πρέπει να λέγεται όσο και αν πονάει, όσο δύσκολη και αν είναι δε θέλω να μου κρύβουν αλήθειες γιατί δεν αλλάζουν και ούτε πρόκειται, είναι αυτόνομες και θα είναι πάντα εκεί.


Ένα απλό αίτημα φιλίας...






Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει


Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου